حریری به رنگ آبان

ما همیشه از مسئولین و دولت و متعلقاتش گله‌مندیم اما غافلیم از اینکه این مسئولین هم از خودمان هستند. و حالا ما که‌ایم؟ ما همان‌هایی هستیم که در شرایط بحرانی ماسک و الکل و مواد ضدعفونی‌کننده را احتکار می‌کنیم و یا اگر احتکار نکنیم آن‌ها را چندین برابر قیمت اصلی‌اش می‌فروشیم. ما همان‌هایی هستیم که می‌رویم داروخانه و می‌گوییم «بیست‌تا الکل بدهید» بدون اینکه فکر کنیم می‌شود کمتر خرید تا بقیه هم بتوانند استفاده کنند. ما همان‌هایی هستیم که حتی در این شرایط تن به رعایت بهداشت نمی‌دهیم و توی کوچه و خیابان بدون ماسک راه می‌رویم و عطسه و سرفه می‌کنیم و تف‌مان را می‌اندازیم کف خیابان. ما همان‌هایی هستیم که تعطیلمان می‌کنند بمانیم توی خانه تا ویروس پخش نشود و سلامت خودمان و بقیه به‌ خطر نیفتد، اما شلوارک و رکابی و اهل و عیال را برمی‌داریم و می‌رویم شمال که جوج بزنیم با نوشابه! کدام فرهنگ؟ کدام شرافت؟ کدام انسانیت؟ به‌قول جوکر: «بهت ثابت می‌کنم وقتی این مردم متمدن توی موقعیت بحرانی قرار بگیرن حتی حاضرن همدیگه رو بخورن.» بله! ما حاضریم در شرایط بحرانی همدیگر را بخوریم و آن‌قدر مزخرفیم که آن‌چندنفر آدم خوب بین خودمان را هم یا راهی مطب روان‌پزشک می‌کنیم یا سینهٔ قبرستان! از عاقبتمان می‌ترسم...